De roeiglossyvan woke Nederland

 In de hoop dat de Club van Broekhuizen
ook door komende generaties gezien mag worden als moreel baken. Dat onze standbeelden niet van hun sokkels getrokken
worden. Dat onze magazines niet eindigen naast de Cosby-truien en de glitterhandschoen van Michael Jackson.

De aanleiding van dit moment van inkeer, zo vlak voor het einde van ons redactionele
leven, vonden wij op Argo. Want ook na 25 jaar komt er soms nog een verrassing uit de
donkere hoekjes van de roeiwereld. In dit geval was die verrassing een aanzienlijke
houten penis, voorzien van allerlei gouden naamplaatjes en forse gouden ‘dop’.

Een oud-winnaar kon ons uitleggen dat het item jarenlang is uitgereikt aan Argo-roeiers. Specifiek aan die Argonauten die zowel internationaal hadden geroeid als (en dit is een belangrijk detail) seks hadden gehad
met hun stuurtje.

Je zou verwachten dat deze vrij specifieke award een stil bestaan heeft gehad in de
kantlijn van het Wageningse leven, maar niets is minder waar! Rij na rij van namen van illustere boerenzoons, die hun stuurtje aan hun gouden dop hadden geregen. Dat lange tijd de internationale stuurlieden van hetzelfde geslacht moesten zijn, heeft de uitreiking van de prijs blijkbaar nauwelijks in de weg gezeten.

De moderne zelfbewuste roeimens is nauwelijks meer gediend van dit soort uitwassen en daarom lag deze multiplex fallus lange tijd in de achterbak van een oud-roeier. Een man die tot zijn stomme verbazing kon vaststellen dat hij zelf bij de gelukkige ontvangers had gehoord. Het item is inmiddels netjes gerecycled, zoals ze dat in Wageningen graag doen.

Maar is datzelfde lot straks ook ons geliefde Varsity Magazine beschoren? Eindigen de 350,000 nietjes, die wij in de loop der tijd door de centerfolds van onze magazine hebben gejast, straks ook bij de milieustraat? We willen onszelf toch nog één keer de morele maat nemen. 

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we zelf altijd in de veronderstelling hebben geleefd dat we onze tijd vér vooruit waren! Al in de jaren ’90 hebben we ons gepositioneerd als ‘de roeiglossy van woke Nederland’. Want laten we niet voorbijgaan aan wat wij allemaal gedaan hebben om het morele niveau van roeiend Nederland te verheffen. Om te beginnen hebben we al in 1998 onze excuses aangeboden voor de rol van de
roeisport in het slavernijverleden. De behandeling van galleislaven tijdens het beleg van Troje is achteraf niet goed te praten.
Bovendien hebben we ons in de jaren daarna keihard ingezet om een einde te maken aan de gescheiden knorren-WC’s, op het Varsity terrein. We
vragen tegenwoordig bij de ingang of je jezelf bij voorkeur identificeert als knor of niet.
Vanaf het begin waren we een equal opportunity employer, waar ook lichte pikken het konden schoppen tot aspirant lid van de Club van Broekhuizen. Iedereen heeft recht op z’n eigen glazen plafond, zullen we maar zeggen. In later jaren hebben we, gebruikmakend
van een aantrekkelijke Wajong-regeling, zelfs een krullerige Skøllie kunnen opleiden tot journalist bij een socialistisch dagblad.
We waren daarnaast factcheckers avant la lettre! Sommigen van ons hebben 25 jaar in archieven geleefd, zodat we alsnog een
winnaar konden aanwijzen voor de dead heat van 1960. De valse start van Laga in 1968 is frame-voor-frame ontleed en bleek
niet meer dan jeugdig enthousiasme.

En laten we niet vergeten dat het hele magazine nota bene is ontstaan vanuit de tekortkoming van (wat toen nog niet heette)
de Mainstream Media.
Nu zijn we dan aangeland bij de apotheose
van onze zelfverklaarde morele superioriteit. Het Varsity Magazine wil zich allerminst verzetten tegen de heersende cancel
culture en het juist verheffen tot kunst. En
daarom zullen we de eerste entiteit worden
die van woke-heid zichzelf cancelt.

“It was good while it lasted”
– Jimmy Saville