Onze jongens waren uitmuntend, helden, de absolute top. In de voor- afgaande jaren was de verslaggeving rondom de Varsity wel anders. De Varsity werd steevast weggezet als een corporaal studentenfeestje waarbij supporters naakt het water in springen om hun winnaar te begroeten terwijl op de kant dronken met kluiten wordt gegooid. En dat terwijl acht van de negen bemanningsleden van de Holland 8 ooit goud wonnen op de Varsity. Ook toen trainden ze al serieus. Ook toen waren de overwinningen al vaak net zo zwaarbevochten als de strijd met de Deutschland-Achter in Atlanta.

Deze tendentieuze wijze van verslaggeving stoort twee roeivrien- den, met liefde voor het roeien en de Varsity, al een tijdje mateloos. Ze zien eerste divisie voetbal – met voetballers die rookten voor de wedstrijd – op TV en in de krant, maar missen in de media de topsport die roeien is. Roeien in het algemeen en de belangrijkste studentenroeiwedstrijd van Nederland in het bijzonder worden in de media niet serieus genomen.

Rutger Mollee (Aegir) en Arjen Heere (Triton) besluiten dat dit moet veranderen en dat het hun taak is dit op zich te nemen. Ze vinden dat er beter, positiever en vooral leuker over
de Varsity geschreven moet worden. Dat

ontbreekt er aan. Ze willen serieuze aan- dacht voor de Varsity als sportevenement. Ze willen een magazine uitgeven geheel in het teken van de Varsity.

Als eerste stap mobiliseren ze een aantal Oude Vier vrienden uit andere steden:
Stephan Bon en Gerdt Kernkamp van Laga en Pim Vos en Jochem Janssen van Nereus. Allen roeiden ze de Oude Vier, sommigen met drie keer goud, anderen vooral met mooie herinneringen. Allen delen ze de liefde voor de Varsity, allen zijn ze vrienden. Het Varsity Magazine moet er voor gaan zorgen dat de Varsity nog meer gaat leven. Net als bijvoorbeeld in de jaren ’50 en ’60, toen kranten in de weken voor de Varsity hun redacteuren naar de studentensteden stuurden om de ploegen te zien roeien en daar verslag van te doen in hun voorbeschouwingen. Echter, het belangrijkste van hun samenzijn is de vriendschap, en dat zonder enige concessie.

Het is 1996, clubblaadjes worden soms nog gestencild en deze vijf vrienden willen een glossy magazine beginnen. “Daar heb je toch een grafisch vormgever, een uitgever, een drukker voor nodig,” klinkt het aanmatigend in hun omgeving. De voorzitter van de KNS- RB stelt voor om een paar A4-tjes mee te sturen met de clubblaadjes van de verenigingen. Een magazine tussen de gestencilde bangalijst- jes, dat is niet echt de bedoeling. Nee, het zal echt een glossy moeten worden om zo de Varsity serieuze aandacht te geven, te promoten en op te stoten in de vaart der volkeren.

Om dit te realiseren stappen de mannen in een wereld die geheel nieuw voor ze is. Een van hen heeft gelukkig als baas bij zijn bij- baantje een goede marketeer. Die denkt mee en helpt hen op weg: zo werkt een drukker, zo doe je dat met een vormgever, bestel accept girokaarten en stuur die mee. Het idee wordt geboren om voor iedere KNSRB vereniging een interview te doen met een oud winnaar en een artikel te schrijven over de Oude Vier. Veertien artikelen dus.

Financieel maken de jongens zich geen zorgen ondanks een flink risico. Geld hebben ze niet, wel een rotsvast vertrouwen dat dit ini- tiatief zo mooi is dat iedereen zal willen doneren. Dus wagen ze de gok. Ondertussen zijn er al best wat adverteerders gestrikt. Dat gaat in die tijd nog vrij makkelijk. Als je als adverteerder een doelgroep wil bereiken moet je dat in een blad doen dat jouw doelgroep las. Adverteren op het internet bestond amper in de wereld van Altavista en Netscape. En 6.000 oud studenten is best een interessante doel- groep. Verder staan ze met z’n zessen garant en zullen pogen om met vrijwillige bijdragen de kosten te dekken.

Het idee is om het blad naar alle oud leden van de KNSRB verenigin- gen te versturen. Daarvoor zijn adressen nodig van die oud leden. De verenigingen vinden het behoorlijk spannend om de adressen af te staan aan dit illustere gezelschap. De adresgegevens zijn ook in die tijd immers goud waard. Dus ook dat kost wat overredingskracht.

Als de krokussen de grond uit komen start de volgende fase: de content, zoals we dat nu noemen, verzorgen. Op pad met bloc- note en fotorolletjes gaan de mannen de zeven studentensteden langs. Het magazine bestaat nog niet, dus worden de redacteuren verbaasd ontvangen door de deelnemers. Is dit serieus? Artikel schrijven, foto’s maken, fotorolletje laten ontwikkelen, artikel ter correctie met de post of per fax versturen naar de geïnterviewde, foto’s ergens laten inscannen, want wie heeft er een scanner tot zijn beschikking? Diskettes op de post en het blad laten vormgeven.

Op de avond voor de Heineken moet het ontwerp af zijn. Pim en Jochem hebben een lichte 1e jaars Nereusroeier (zoals we dat in deze tijden van metoo moeten noemen) gevonden die het ontwerp kan doen. Het is al laat, het ontwerp nog niet af en de beste jongen moet gaan slapen. De volgende dag moet hij immers zijn eerste Heineken roeien. Pim en Jochem, samen zes keer goud, staan in zijn nek te hijgen en vertellen hem dat ze zelf ook morgen moeten roeien. Niet piepen dus en doorgaan. Als na het weekend alles gereed is gaat Janssen op de motor op weg naar de drukker met een harde schijf achterop in zijn rugtas.

Alle arbeid resulteert in een groot succes. Het Varsity Magazine 1997 wordt enthousiast ontvangen door duizenden oud roeiers en actieve roeiers. De oud leden worden warm gemaakt voor de Varsity en ko- men in grote getale naar Houten. Het bezoekersaantal loopt vanaf dat jaar hard op. De acceptgiro’s doen ondanks een groep ‘zwartlezers’ hun werk en een financieel debacle blijft uit.

Op het water won Laga, de ploeg waar de lezer van het magazine door de voorbeschouwingen zijn geld al op had ingezet. //